در «عيون أخبار الرِّضا» عليه السّلام از تميم قُرَشي، از پدرش از احمد بن علي انصاري روايت است كه گفت:

من از أبُو الصَّلْت هَرَوي پرسيدم و گفتم:

چگونه مأمون با وجود اكرامش و محبّتش به امام رضا عليه السّلام طيب نفس پيدا كرد تا امام رضا را بكشد، و با وجود آنكه او را وليعهد خود بعد از خود قرار داده بود؟!

ابوالصّلتگفت: مأمون آن حضرت را اكرام و محبّت مي‏نمود چون به فضل او اعترافداشت، وولايتعهد را پس از خود براي او نهاد تا به مردم نشان دهد كه:

او طالب دنياست، و منزلت او را در نفوس مردم ساقط كند. و چون در اين تدبير نتيجه‏اي نگرفت، و از امام رضابراي مردم ميلي به سوي دنيا ظاهر نشد، بلكه اين امر موجب زيادتي فضل حضرت نزد مردم و برتري محل و موقعيّت او در نفوسشان گرديد، متكلّمين از علماء و دانشمندان را از شهرها جلب كرد به طمع آنكه يكي از ايشان بالأخره حجَّت و برهان حضرت را در بحث مي‏شكند، و منزلت و مكانت او در نزد علماء ساقط مي‏گردد، و به واسطه علماء موقعيّت امام نيز در نزد عامّه ساقط مي‏شود.

درتمام اين مباحثات و مجادلات هيچ خصم علمي و طرف مقابل صاحب دانشي و فنّي از يهود و نصاري و مجوس و صابئين و بَرَاهَمَه و مُلْحدين و دَهْرِيّين، و نه خصمي از فرق مسلمين مخالفين با او بحث نكرد مگر آنكه حضرت حَجَّت او راقطع نمود، و با برهان و دليل او را ملزم مي‏نمود و مردم مي‏گفتند: